Grande Sonata op. 69 Beethovena, opublikowana w 1809 r. jest nie tylko centralnym punktem jego pięciu sonat wiolonczelowych, ale także najbardziej znaczącym muzycznie. Pomysłowe połączenie obu instrumentów pokazano niemal programowo od samego początku, kiedy wiolonczela z barwą tenoralną najpierw zaczyna melodię, którą następnie kontynuuje fortepian. Również w tej sonacie Beethoven porusza się bez powolnego ruchu, ale rekompensuje nam czarujące wprowadzenie do finału. Edycja Urtext autorstwa Jensa Dufnera oparta jest na jego pracy dla Critical Report of Beethoven Complete Edition, a zatem oferuje tekst muzyczny na najwyższym poziomie naukowym. W przedmowie i komentarzu krytycznym wyjaśnia pochodzenie sonaty. Ian Fountain i David Geringas zapewniają opracowanie palcowania.
