Natychmiast po ukończeniu drugiej Sonaty skrzypcowej op. 108, Fauré rozpoczął pracę nad sonatą na wiolonczelę i fortepian na początku 1917 r., Realizując w ten sposób długo opracowany plan. Obie prace, ze względu na swoje predyspozycje i podejście, są ze sobą ściśle powiązane. W sonacie wiolonczelowej następuje ponury, dramatyczny ruch otwierający, po którym następuje spokojny, zrelaksowany powolny ruch środkowy i pełen wdzięku finał. Krytyczna reakcja na pierwsze występy została stłumiona, ale ze względu na rosnące zainteresowanie kompletną późną muzyką kameralną Fauré, sonata ta została niedawno odkryta jako znaczna część jego twórczości. Edycja Henle Urtext stanowi pierwszą krytyczną edycję tego dzieła. David Geringas, mistrz swojego rzemiosła, dostarczył oznaczenia w partii wiolonczeli.
