W przeciwieństwie do niektórych innych późnych dzieł, Sonata skrzypcowa Francka, skomponowana w 1886 roku, od samego początku była dobrze przyjęta przez publiczność i krytykę. Piękna aranżacja na wiolonczelę opublikowana w styczniu 1888 r. Wyróżnia się spośród wielu innych aranżacji, w których Franck wyraźnie na to zezwolił. Wiolonczelista Jules Delsart, który usłyszał wykonanie sonaty w Paryżu w grudniu 1887 r., Był tak zachwycony, że poprosił Francka o zgodę na transkrypcję partii skrzypiec na swój instrument. Delsart pozostał blisko oryginału; pozostawił niezmienioną część fortepianu i przetransponował partię skrzypiec tylko w razie potrzeby i stosownie do dolnego rejestru.
