Jerzy Bauer
Passacaglia
prawie w dawnym stylu na wiolonczelę i fortepian
Passacaglia jest zbudowana w dwóch równoległych planach - pierwszy - to plan ostinatowy, podlegający ciągłemu rozwojowi dynamicznemu i agogicznemu (ruchowemu) - wznoszącemu się w coraz wyższe rejestry fortepianu i plan drugi - melodyczny - intonowany najczęściej w partii wiolonczeli - nawiązujący do motywiki melodycznej spotykanej często w muzyce baroku. Całość tworzy wrażenie ciągłego rozwoju, ciągłego 'stawania się'' i ciągłego wzrastania. Tworzy wrażenie niby 'starego'', ale w trwałym mariażu z ''nowym''. Utwór był już wielokrotnie wykonywany (prawykonanie - Andrzej Bauer Vc. Janusz Grzelązka ftep.), doczekał się też szerszego omówienia w pracy magisterskiej napisanej w 2007 roku przez Martynę Kępińską (w Akademii Muz. im. Fr. Chopina w Warszawie, pod kierunkiem prof. Kazimierza Michalika).
