Dwie sonaty Opus 102 napisane w 1815 roku przechodzą do późnego, często surowego stylu Beethovena. Recenzent pierwszego wydania z 1818 roku powiedział, że „z pewnością należą one do najbardziej niezwykłych i dziwnych rzeczy, które zostały napisane od dawna”. Opierając się na ustalonym schemacie klasycznym, Beethoven bada możliwości zmiany i rozszerzenia formy sonatowej, której kulminacją jest opus 102. Zaabsorbowanie Beethovena tradycyjnym kontrapunktem znajduje odzwierciedlenie w sonacie D-dur. Edycja Urtext autorstwa Jensa Dufnera oparta jest na jego pracy dla Critical Report of Beethoven Complete Edition, a zatem oferuje tekst muzyczny na najwyższym poziomie naukowym. W przedmowie i w komentarzu krytycznym wyjaśnia pochodzenie sonaty. Ian Fountain i David Geringas zapewniają opracowanie palcowania.
