Ukryty smutek i frustracja życia jako moralnego wyrzutka, próba udawania niewinności w frywolnym życiu i desperackie poszukiwanie ulgi w bólu i udręce, zniszczenie wszelkiej nadziei w nierealistycznym romansie ... to Violetta Valery. Verdi wniknął w udręczoną wrażliwość jej duszy, wizualizując ją w swojej muzyce, przekształcając jej indywidualny los w uniwersalną reprezentację ludzkiego cierpienia. Jego współczucie dla niej spotkało się jednak z fanatyczną cenzurą: burżuazyjna publiczność, zgorszona obecnością na scenie utrzymywanej kobiety jako bohaterki, przyjęła operę lodowato na premierze w Wenecji (Teatro La Fenice, 6 marca 183 ). Z pewnością gorsza obsada na tę okazję niewiele pomogła. Dopiero w następnym roku, gdy La traviata została wznowiona na potrzeby innego spektaklu w Wenecji (Teatro San Benedetto), opowieści o Violetcie udało się przezwyciężyć to uprzedzenie i zdobyć bezwarunkowe uznanie, na jakie zasługuje.
