Podobnie jak w przypadku trzech sonat tworzących opus 2, trio utworów tworzących opus 10, napisane między 1796 a 1798 rokiem, oferuje zbiór trzech sonat o całkowicie odmiennych charakterach.Dzięki swojemu charakterystycznemu humorowi muzycznemu środkowa sonata ma szczególny związek z opus 2. Ten humor pochodzi w szczególności z niezwykłych eksperymentów formalnych z elementami motywiczno-tematycznymi, które skłoniły współczesnego recenzenta do zarzucenia mistrzowi, że jest „człowiekiem geniusza” z jednej strony, ale także za to, że zbyt często pozwala sobie na prawo do „dzikiego gromadzenia swoich pomysłów”.