Trzy sonaty fortepianowe Beethovena op. 2 były pierwszymi utworami z tego gatunku, którym nadał numer opusowy, sygnalizując w ten sposób muzycznemu światu szczególną wagę, jaką im przypisywał. Pisał je w pierwszych latach pobytu w Wiedniu i razem z op. 1 trio fortepianowe op. 1 pomogli ugruntować jego reputację jako jednego z najważniejszych kompozytorów swoich czasów. Te trzy sonaty - wszystkie z nich to małe arcydzieła - ułożone są w rosnącym porządku trudności i wirtuozerii. Ta wielkoformatowa Sonata w C wyróżnia się szybkimi częściami zewnętrznymi, oznaczonymi odpowiednio Allegro con brio i Allegro assai. Wymagają sporej wirtuozerii nawet od doświadczonych wykonawców. Palcowanie Murraya Perahii było wypróbowywane i testowane przez kilka dziesięcioleci wykonywania tych prac.
