Trzy sonaty fortepianowe Beethovena op. 10 mają bardzo zróżnicowany charakter. Beethoven opublikował je w 1798 roku i poświęcił je hrabinie von Browne-Camus, żonie rosyjskiego patrona, któremu był dłużny. Ostatnia z tych trzech sonat jest przedstawiona tutaj w wydaniu Urtext. Jest to najdłuższa z trzech, najbardziej pomysłowa i najbardziej imponująca pianistycznie. Formalna ekspansywność, niekonwencjonalna sekwencja tematów i genialny rozwój tonalny charakteryzują to dzieło fortepianowe, którego Largo zawiera jedną z najbardziej tajemniczych powolnych partii we wczesnej twórczości Beethovena.
