Kompozycja dwuczęściowa, skomponowana w 1804 roku, jest z pewnością jedną z mniej znanych z 32 sonat fortepianowych mistrza. Brak formy sonatowej, pradawny nagłówek "In Tempo d’un Menuetto" pierwszej części oraz zdolności motoryczne późniejszej części końcowej już irytują słuchaczy i studentów Beethovena. Chociaż w XIX wieku ludzie byli jeszcze przekonani, że okoliczności zewnętrzne skłoniły kompozytora do wydrukowania tego dzieła, dziś ludzie są przekonani, że Beethoven dążył do specjalnej koncepcji formy, celowo wzmacniając kontrast między dwiema częściami.
