Pięć utworów na dwa fortepiany jest wyrazem zwrócenia się kompozytora w kierunku niemieckich, francuskich i włoskich tradycji serialnych. Szczególną uwagę Góreckiego przykuła radykalna postać 12-dźwiekowej serii ujętej w fakturę punktualistyczną. Seria w jego Pięciu utworach dotyka poza wysokościami dźwięków (najbardziej rygorystycznie przestrzegana) również innych parametrów dzieła: dynamiki, rytmiki i rejestrów. Każdy z pięciu utworów posiada tylko sobie właściwą cechę, np.: I spełnia funkcję ekspozycji dla pozostałych kompozycji, zawiera pełną 12-tonową serię, II posiada krótkie struktury lustrzane (palindromy wysokości dźwiękowych), IV odznacza się klasterami o ustalonej skali, V z kolei najbardziej rozbudowany (2 części) dysponuje różnymi rodzajami serii i podserii. [Na podstawie: A. Thomas, Górecki, Kraków 1998, PWM.]
