Sonata fortepianowa, jako jedyna kompozycja zachowana z pierwszych lat studiów, ukończona została 29 grudnia 1934 roku. Wzorem dla tego trzyczęściowego utworu była muzyka Debussy'ego i Ravela (zwłaszcza jego Sonatina). Sam autor przyznał się do wpływów Szymanowskiego. Impresjonistyczne pochodzenie zdradza bogata paleta barw dźwiękowych, a w większości Sonaty podstawą brzmienia jest szybkie następstwo rozłożonych akordów, które za pomocą pedału tworzą rozmigotane tło dla tematów i samodzielnych motywów. Sonata stawia przed pianistą pewne wymagania techniczne. Do prawidłowego wykonania utworu konieczna jest duża sprawność palców, opanowanie techniki pasażowej i oktawowej, wrażliwość na kolorystykę instrumentalną oraz umiejętność plastycznego uwydatniania polifonii. Po latach stosunek Lutosławskiego do młodzieńczej Sonaty był tak krytyczny, że choć rękopis przetrwał zawieruchę wojenną, nigdy nie zdecydował się na opublikowanie go. W latach siedemdziesiątych kopię nut zdobył Ryszard Bakst i nagrał Sonatę dla Polskiego Radia. Danuta Gwizdalanka, Krzysztof Meyer (na podstawie fragmentów z książki ''Lutosławski. Droga do dojrzałości'')
