Ostatnia praca fortepianowa Haydna jest również uważana za jego najbardziej znany singiel na ten instrument. Drobny temat wypełnia emocjonalna głębia: „melancholia andante f-moll, z wariacjami, ponieważ potrafi to tylko geniusz, co brzmi prawie jak wolna fantazja” (tak opisana w przeglądzie czasu). Forma jest również wymagająca: nie tylko jeden temat, ale dwa - jeden w tonacji durowej, a drugi w tonacji mniejszej - są z kolei zróżnicowane. Autograf pozwala sądzić, że utwór pierwotnie miał być pierwszą częścią sonaty. To jedno wydanie zostało zaczerpnięte z niedawno zmienionego tomu „Utworów fortepianowych” (HN 224) i opatrzone szczegółowym komentarzem.
