Wiolonczela w twórczości Pawła Mykietyna stała się instrumentem szczególnym. Jej funkcjonowanie można porównać do swego rodzaju vox humanae, jest to reprezentacja ludzkiego wnętrza, ludzkich myśli i refleksji. Koncert na wiolonczelę i orkiestrę wpisuje się w ten nurt, jako dzieło wyraźnie sugerujące pozamuzyczną treść. Jakkolwiek istnienie domniemanych postaci, bohaterów nie zostało potwierdzone przez kompozytora, to jednak uważny odbiór większości utworów Mykietyna zdaje się potwierdzać tezę, iż są one dźwiękowymi traktatami o kondycji współczesnego człowieka. Sądząc po atmosferze kreowanej przez tego twórcę, kondycja ta jest w złym stanie, bezustannie zagrożona negatywnymi wpływami obecnych czasów. Kształt partii solowej wskazuje na niepewność i zagubienie, jednocześnie mocno zaznaczona jest tutaj zależność domniemanego bohatera dramatu od otaczającej go rzeczywistości. Motywy i akordy prezentowane przez solistę natychmiast przenikają do orkiestry, tworząc złowieszcze przekomarzanie się i przedrzeźnianie. Wiolonczela solo raz po raz usiłuje uciec, wyrwać się z tej zależności, są to jednak kroki bezskuteczne. Tonalne współbrzmienia grają tutaj rolę wątków i myśli, a ich odniesienia do muzyki epok przeszłych pełnią funkcję zapożyczeń. Ten świadomy zabieg kompozytora sugeruje pełną niepewności niesamodzielność głównego bohatera który nierzadko zdaje się wypowiadać cudze myśli i słowa. Klimat muzyki podkreśla niejednorodna faktura, obfitująca w oderwane motywy i akordy. Koncert wiolonczelowy Mykietyna przybiera przez to kształt muzycznego dramatu, w którego centrum znajduje się osamotniony człowiek. [Maciej Jabłoński]
