Witold Lutosławski potraktował surrealistyczny wiersz Jeana Francois Chabruna jako symboliczną opowieść o miłości i śmierci. W swej muzycznej interpretacji zgodnie z jej domyślnym przebiegiem wyróżnił kolejne fazy utworu, które charakteryzują odmienne rodzaje ekspresji. Pierwsza faza ma charakter epicko-liryczny, druga nawiązuje do kołysanki, trzecia ma charakter dramatyczny i stanowi kulminację utworu, wreszcie czwarta to rodzaj lamentu zakończonego refleksyjnym przesłaniem. Język muzyczny Lutosławskiego charakteryzują współczesne środki warsztatu kompozytorskiego. Należy zwrócić uwagę na oryginalny, opracowany przez kompozytora system organizacji wysokości materiału 12-dźwiękowego, charakterystyczną organizację czasu opartą na przeciwstawieniu sekcji dyrygowanych i sekcji ad libitum, wreszcie obszerny repertuar środków artykulacji dźwięku pozwalający na niezwykłe zróżnicowanie barwy. [Regina Chłopicka: ''Paroles tissees'' Witolda Lutosławskiego, w: ''Muzyka polska 1945-1995'', Akademia Muzyczna w Krakowie, 1996]
