Muzyka staropolska jest niczym wyrzeźbionym dziełem sztuki, z dokładnie przemyślaną barwą instrumentalną, fakturą, tonalnością i dynamiką. Pomysły dźwiękowe Muzyki staropolskiej są antycypowane już w kilku wcześniej powstałych kompozycjach Góreckiego, m.in. drugim i trzecim utworze z serii Muzyczka oraz krótkiej fanfarze na instrumenty blaszane i smyczki Wratislaviae gloria. Muzyka staropolska jest dziełem niezwykle ciekawym od strony fakturalnej, którą tworzą trzy osobne, skontrastowane warstwy (pomysły kompozytorskie): I trąbki i puzony, II smyczki, III rogi. Nie mniej istotna jest sama materia dźwiękowa utworu. Kompozytor sięgnął tu po średniowieczne organum Benedicamus Domino, które najpierw przetwarza, a później wiernie cytuje jego melodię oraz pieśń wieczorną jednego z najwybitniejszych kompozytorów polskiego renesansu Wacława z Szamotuł pt. Już się zmierzcha, z której wywiódł głos tenorowy. Górecki powierzając każdemu z głosów smyczkowych inną, ukształtowaną serialnie, wersję tej samej linii melodycznej pieśni, zatarł pierwotne brzmienie oryginalnej melodii. [Na podstawie: A. Thomas, Górecki, Kraków 1998, PWM.]
Postaci: partytura
Wydawca: PWM
