Antonín Dvorák
Bläserserenade d-moll op. 44
Kiedy w styczniu 1878 roku Dvořák skomponował swoją Serenadę na 10 instrumentów dętych i 2 basy smyczkowe, okres rozkwitu wielkich serenad dętych i muzyki harmonijnej był już dawno spóźniony. Prawdopodobnie zainspirowała go konkretna impresja „Gran Partita” Mozarta, którą właśnie usłyszał w Wiedniu. Uderza podstawowa tonacja d-moll oraz często poważna, wręcz tragiczna intonacja, która wielokrotnie zaciemnia serenadowy, pogodny nastrój – być może odzwierciedlenie śmierci dwójki jego dzieci kilka miesięcy wcześniej. Pomimo, a może właśnie z powodu swojego dramatycznego charakteru, Serenada Dvořáka została szybko wystawiona w wielu europejskich miastach po praskiej premierze i uznana za ważny wkład w kameralistykę dętą. W tym wydaniu Urtext m.in. konsultowane są źródła autografów w Pradze. Materiał częściowy prezentuje się z przejrzystym układem stron, doskonałymi punktami zwrotnymi i praktycznymi częściami alternatywnymi dla trzech rogów w F.
