Wieniawski nadał etiudom op. 10 (jak również op. 18) nazwę ''Etiud-kaprysów''. Ten tytuł sugeruje, że zawarte w zbiorze utwory mają za cel z jednej strony doskonalenie techniki skrzypka, z drugiej zaś nawiązują do kaprysów Paganiniego, w których dydaktyczny charakter ujęty zostaje w artystyczną formę. Kompozycje tego typu nadają się także do wykonywania estradowego. Wieniawskiemu przyświecała zatem zarówno idea doprowadzenia skrzypka na najwyższy poziom techniki, jak również stworzenia wirtuozowskich pozycji repertuarowych. (ze Wstępu)
