Słynna Symfonia Dvoráka obfituje w melodyjne zwroty i frazy, które przywołują klimat „indyjskich melodii” i duchowości. Wśród nich są utwory pentatoniczne (pięciotonowe) i rytmy synkopowane. W Sonatinie na skrzypce i fortepian op. 100, napisany podczas jego pierwszego pobytu w Ameryce w latach 1892–1894, przekształcił czteroczęściową Sonatinę w urokliwy utwór kameralny. Dvorák zadedykował utwór swoim dzieciom Otiliemu (15 lat) i Antoninowi (10) i jest to zgodne z możliwościami córki młodej pianistki i synka skrzypka. Niemniej jednak Dvorák pisze: „również dorośli powinni mieć możliwość czerpania radości z tych utworów w taki sam sposób...”. Starannie przygotowane wydanie Henle Urtext szczyci się obszernym wstępem dotyczącym materiałów źródłowych, opartym na rękopisie i pierwszym wydaniu wydanym przez Simrock.
