W utworze pojawiają się nowe koncepcje w zakresie brzmienia, choć w jego budowie formalnej widać nawiązanie do tradycji. Cztery kolejne części (Preludium, Toccata, Intermezzo i Rondo), zestawione na zasadzie kontrastu, charakteryzuje całkowicie odrębny język muzyczny. ''Toccata'' i ''Rondo'' odznaczające się reminiscencjami z muzyki ludowej, humorystycznym zabarwieniem i skocznością prezentują styl właściwy kompozytorce. Pozostałe części - ''Preludium'' i ''Intermezzo'' cechuje nastrój refleksyjny, osiągany m. in. poprzez odpowiednie konstruowanie melodii jak i dysonansową interwalikę miarowego (ostinatowego) akompoaniamentu. Idiom impresjonistyczno-liryczny, który przewijał się w poprzednich utworach kompozytorki tutaj objawia się w wyraźnej postaci. Melancholijny temat ''Intermezza'' to quasi leitmotif, który można usłyszeć w kilku wcześniejszych jak i późniejszych kompozycjach Grażyny Bacewicz.
