W 6 Bagatelach na skrzypce, wiolonczelę i fortepian Mikołaja Góreckiego próżno szukać tonu żartobliwego to trzyminutowe (za wyjątkiem trzeciej, krótszej) miniatury o silnym ładunku emocjonalnym. Cykl otwiera zadziorne, napisane z rozmachem Deciso. Po nim następują ekspresywna, znakomicie rozplanowana pod względem dramaturgicznym część Molto sostenuto, lapidarne Presto, gdzie lekkość scherza przełamana jest witalizmem w stylu Bartóka czy Strawińskiego, liryczno-narracyjne, messiaenowskie Largo i wyciszone, subtelne Lento z unikatowymi efektami brzmieniowymi. Całość wieńczy Presto, zdecydowanie kontrastujące z poprzednikami, w którym repetytywność i motoryka mieszają się z figurami ragtimowymi. Choć nie sposób mówić o tonalności w rozumieniu systemu dur-moll (znaki chromatyczne, jak zawsze w przypadku partytur tego twórcy, zapisane są przy nutach), poprzez dobór współbrzmień, zwrotów harmonicznych i melodycznych, poszczególne ogniwa oscylują wokół określonego centrum. Faktura i forma części są pochodną przyjętego sposobu narracji i ewolucji motywów-tematów. Kompozytor eksploatuje instrumenty we wszystkich rejestrach, paleta środków artykulacyjnych również jest szeroka. Celem nie jest jednak eksperyment sonorystyczny lecz stworzenie klimatu do wyrażenia określonej emocji. Mikołaj Górecki w jednym z wywiadów wspomniał: nie pisałbym muzyki, gdyby pewne uczucia można było wyrazić za pomocą słów. Ale to, czego nie da się wypowiedzieć, można zagrać. Głównym celem sztuki jest komunikowanie się.
