Dwie sonaty op. 102, napisane w 1815 r. przechodzą w późny, często surowy styl Beethovena. Recenzent oryginalnego wydania z 1818 roku powiedział, że „z pewnością należą one do najbardziej niezwykłych i dziwnych rzeczy, które zostały napisane od dawna”. Opierając się na ustalonym schemacie klasycznym, Beethoven bada możliwości zmiany i rozszerzenia formy sonaty, co kończy opus 102. W sonacie C-dur w strukturze pojawia się już niezwykłość: dwa szybkie ruchy, każde poprzedzone krótkimi wprowadzeniami w wolnym tempie - osobliwe ustawienie. Edycja Urtext autorstwa Jensa Dufnera oparta jest na jego pracy dla Critical Report of Beethoven Complete Edition, a zatem oferuje tekst muzyczny na najwyższym poziomie naukowym. W przedmowie i komentarzu krytycznym wyjaśnia pochodzenie sonaty. Ian Fountain i David Geringas zapewniają opracowanie palcowania.
