Utwór, który powstał na zamówienie czeskiego wiolonczelisty Miloša Sadlo, to wynik rzemieślniczej inwencji dyktującej ujęcie prostej tematyki muzycznej w klasyczną formę, która zaskoczyła nawet samą kompozytorkę. Mimo prostoty i jasności konstrukcji, wiolonczela wcale nie ma łatwego zadania; dużo tu przebiegów ruchliwych, opartych na staccatach, obejmujących rozległe ambitus melodii. Instrument zwyczajowo może ,,pośpiewać dopiero w II części, aby w Finale wrócić do stanu skocznej wesołości, z której wyłaniają się oba tematy regularny I o rzadko, nawet u klasyków, spotykanej regularności i II będący jakby wersją ,,cantabile, zdecydowanie tu silniejszego tematu I.
