Berlioz komponował piosenki jeszcze jako dziecko, aw 1819 roku, w wieku szesnastu lat, opublikował romans na własny koszt. Chociaż później zwrócił się głównie do form na dużą skalę, nigdy nie porzucił całkowicie pieśni artystycznej, ponieważ ciągle inspirował się poezją. Jego ustawienia ujawniają bogactwo bujnej melodii, którą oglądał z dumą do końca swoich dni. Wiele jego piosenek zostało następnie punktowanych na pełną orkiestrę.
Hector Berlioz był zafascynowany Gluckiem i usłyszał swoje arcydzieła Iphigénie en Tauride, Orphée, Alceste i Armide w Paryżu.
Oryginalna włoska wersja Orphée nadaje tytułową rolę kastratowi. Gluck przepisał część na wysoki tenor do występów we Francji. W 1859 r. Berlioz zaaranżował operę, tak aby Orfeusz mógł śpiewać wielka mezzosopranistka Pauline Viardot, z którą wówczas ściśle współpracował. Zmienił formalny projekt, dzieląc dzieło na cztery zamiast trzech aktów i umieszczając sceny w Hadesie i na Polach Elizejskich w osobnych aktach.
Zmienił także niektóre sekcje części Orfeusza, głównie w recytatywach, i zasadniczo przerobił orkiestrację Glucka.
Spis treści:
·
Ensemble / Besetzung
·
Avant-propos
·
Vorwort / Preface
·
Index de scènes / Verzeichnis der Szenen / Index of Scenes
·
Acte premier / Erster Akt
·
Acte deuxième / Zweiter Akt
·
Acte troisième / Dritter Akt
·
Acte quatrième / Vierter Akt
Instrument(y): wokal.
Wersja językowa: niemiecki, francuski.
Wydawnictwo: BÄRENREITER URTEXT.
Liczba stron: 144
Format: 27,0 x 19,0 cm
