Jeszcze przed ukazaniem się jego kwartetu smyczkowego nr.3 który ukazał się drukiem w 1929 r., Bartók pracował już nad czwartą latem 1928 r. To pięcioczęściowe dzieło ułożone jest symetrycznie wokół bardzo wyrazistej części środkowej, w której dominuje wiolonczela i wymaga stosowania różnych technik gry, takich jak pizzicato glissandi isłynne „Bartók pizzicato”, w którym struna uderza słyszalnie o gryf.Premiera odniosła wielki sukces w Londynie w lutym 1929 r., ukazała się na przełomie 1929 i 1930 r. - zawierała jednak tak wiele błędów, że już w 1932 r. wydano poprawione wydanie partytury.W swoim wydaniu László Somfai i Zsombor Németh także sięgnęli do listów Bartóka w poszukiwaniu interesujących szczegółów dotyczących wykonania dzieła.Są one podane jako przypisy w tym wydaniu Urtext.Ponadto „Uwagi dotyczące praktyki wykonawczej”, które obowiązują już w wydaniach Henle’s Bartók, dostarczają informacji na temat wykonywania pizzicato Bartóka i wielu innych zagadnień.