Jeśli chodzi o gatunek kwartetu smyczkowego, Beethoven pod pewnym względem był spóźniony. Miał już 28 lat, kiedy uzyskał kontrakt na kompozycję Quartets opp. 18 od księcia Lobkowitza i 30 po ich ukończeniu. Są to dojrzałe dzieła, które wyraźnie odróżniają się pod względem wymagań technicznych od, powiedzmy, kwartetów Mozarta; z drugiej jednak strony muzycznie nastawiają się na praktykę Mozartowską. Kwartet główny K. 464 służył oczywiście jako model op. 18 nie 5. Tak czy inaczej, sześć kwartetów Beethovena op. 18 to całkowicie autonomiczne utwory, które są na równi z wieloma głównymi wkładami w ten gatunek.
W latach 80. kopie skrypty - w których Beethoven przedstawił kwartety swojemu patronowi księciu Lobkowitzowi - ponownie stały się dostępne. Stanowią etap przed ostateczną wersją, mają bogatszą dynamikę i znaki artykulacji, które czynią je interesującymi z punktu widzenia praktyki wykonawczej. Jako autografy Sześciu Kwartetów op. 18 już nie istnieje, rękopisy te nabierają szczególnego znaczenia.
