Pierwsze polskie tłumaczenie traktatu Principes de la flûte traversière, ou flûte d’Allemagne, de la flûte douce, et du hautbois Jacquesa-Martina Hotteterre’a
ZAWARTOŚĆ
Wstęp
Od tłumacza
Traktat o flecie poprzecznym
Przedmowa
Rozdział I. O podstawie ciała i układzie rąk
Rozdzaił II. O zadęciu
Rozdział III. Pierwsze objaśnienie dotyczące dźwięków naturalnych w pierwszej tabeli
Rozdzaił IV. Pierwsze objaśnienie drugiej tabeli zawierającej tryle na dźwiękach naturalnych
Rozdział V. Drugie objaśnienie pierwszej tabeli dotyczące dźwięków podwyższonych i obniżonych
Rozdział VI. Kolejne objaśnienia dotyczące drugiej tabeli zawierającej tryle
Rozdział VII. Uwagi o niektórych półtonach i trylach
Rozdzaił VII. O artykulacji, port de voix, accents i doubles cadences na flecie poprzecznym i innych instrumentach dętych
Rozdzaił IX. O flattements lub tremblements mineur i o battements
Traktat o flecie podłużnym
Rozdział I. O trzymaniu fletu i układzie palców
Rozdział II. Objaśnienie pierwszej tabeli wszystkich dźwięków
Rozdzaił III. Objaśnienie tryli
Rozdział IV. O flattements i battements
Metoda nauki gry na oboju
Tabele chwytów
Bibliografia
FRAGMENT WSTĘPU
Spośród wielu francuskich „dynastii” muzyków i konstruktorów chyba żadne nazwisko nie zapisało się w historii równie mocno jak rodziny Hotteterre. Ich dokonania w zakresie budowy instrumentów dętych drewnianych w znaczący sposób wpłynęły na rozwój estetyki brzmieniowej utworów instrumentalnych i wokalno-instrumentalnych. Bez stworzonych przez nich prototypów oboju i fagotu oraz nowych modeli fletów podłużnego i poprzecznego, nie zaistniałyby w obecnym kształcie ani kantaty Bacha, koncerty Vivaldiego, opery Händla, ani symfonika klasyków wiedeńskich. Członkowie rodziny Hotteterre byli jednak nie tylko konstruktorami, ale także wybitnymi instrumentalistami swego czasu. Znaczące zasługi dla rozwoju techniki gry na instrumentach dętych drewnianych, a w szczególności flecie poprzecznym, oddał jeden z jej młodszych członków – Jacques-Martin – twórca licznych kompozycji kameralnych, a przede wszystkim autor jednej z najbardziej znanych szkół gry I połowy XVIII wieku, niewielkiej książeczki zatytułowanej Principes de la flûte traversière, ou flûte d’Allemagne, de la flûte douce, et du hautbois, divisés par tratiés (Paris 1707)…
