„Missa C-dur K. 337” Mozarta jest podobna do „Mszy koronacyjnej” K. 317 w instrumentacji, okazji dotyczącej jej skomponowania i czasu jej trwania: w marcu 1780 r., około rok po „Mszy koronacyjnej”, „Missa C-dur” wraz z sonatą kościelną (K. 336 / 336d) były również przeznaczone na uroczystą mszę wielkanocną w katedrze w Salzburgu. Okazja wymagała uroczystej orkiestracji z obojami, fagotem solo, trąbkami i kotłami. Pod względem zakresu dzieło jest podobne do cyklu mszalnego z poprzedniego roku i jest dostosowane do zwyczajów muzyki sakralnej w Salzburgu pod przewodnictwem arcybiskupa Hieronymusa z Colloredo: Msza domagała się orkiestracji „Missa solemnis”, chociaż jej czas trwania jest bliższy „Missa brevis”. Dzieło charakteryzuje się ściśle przeciwstawnym „Benedictusem”, co wyraźnie kontrastuje z „Agnus Dei”. Organy są wykorzystywane w sposób solistyczny i na przemian z koncertowymi instrumentami dętymi stanowią ramy dla solo sopranu koloraturowego.
