„Obecnie we Włoszech ten termin (motet) stosuje się do łacińskiej świętej kantaty solo składającej się z dwóch arii i dwóch recytatywów, zakończonych Alleluja i śpiewanych podczas mszy po Credo, zazwyczaj przez jednego z najlepszych śpiewaków”. Jedną kompozycją pasującą do tego opisu jest motet solo Exsultate, jubilate K. 165 / 158a, który Mozart napisał w Mediolanie na początku 1773 roku po bardzo udanym wykonaniu swojej opery Lucio Silla.
W 1978 r., kiedy rękopisy muzyczne w Bawarii były sortowane i katalogowane w ramach projektu sponsorowanego przez Deutsche Forschungsgemeinschaft, w miejskim kościele parafialnym St. Jakob w Wasserburg am Inn odkryto zestaw części rękopisów dla nieznanej wcześniej drugiej wersji. Muzyka i tekst zamykającego Alleluja zostały napisane przez salzburskiego fagocistę i kopistę Josepha Richarda Estlingera (ok. 1720–1791), który często pracował dla Mozarta i jego ojca.
Tekst wokalny tego manuskryptu salzburskiego odbiega od tekstu wersji mediolańskiej w pierwszej arii i recytatywu. Został wprowadzony w innej ręce. Wersja tekstu w Salzburgu jest wyraźnie związana ze świętem Trójcy Świętej. Istnieje wiele dowodów na to, że ta wersja została po raz pierwszy zaśpiewana w Dreifaltigkeitskirche w dniu 30 maja 1779 r. (tj. Niedziela Trójcy Świętej) przez sopranistę z Salzburga Francesco Ceccarelli podczas nabożeństwa wspomnianego przez Nannerl Mozart. Tego dnia Leopold i Wolfgang Mozart wraz z Ceccarellim zostali zaproszeni na plebanię do kościoła w południe. Dodatkowe podkładanie tekstu pierwszej arii umożliwiło zastosowanie motetu solo również do świątecznej służby.
