Szósty tom „Lekcji muzyki” opowiada o romantycznym przewrocie, jaki następował w muzyce w początkach XIX stulecia.
Otwiera go omówienie pieśni romantycznej, która stanie się jednym z dominujących gatunków muzycznych nowej epoki. Sporo miejsca poświęca również autor miniaturze instrumentalnej, której narodziny związane są ściśle z romantyczną rewoltą i z instrumentem emblematycznym dla kultury muzycznej XIX wieku, jakim jest fortepian.
Szczególnie obszernie potraktowani zostali w niniejszym tomie trzej twórcy epoki romantycznej: Carl Maria von Weber, Franz Schubert oraz Felix Mendelssohn-Bartholdy – ich indywidualne dokonania na polu symfoniki, kameralistyki, liryki wokalnej stały się przedmiotem wnikliwej refleksji. Autor podkreślił oryginalność ich rozwiązań i zwrócił uwagę na ewolucję ich stylu i konsekwencje twórczości dla dalszych dziejów muzyki.
Jak zwykle, nie zostali pominięci także drugoplanowi, lecz równie znaczący dla tego okresu w muzyce artyści tacy jak John Field, Johann Nepomuk Hummel, Vaclav Jan Tomášek, czy Jan Hugo Vořišek. Rozdział poświęcony renesansowi twórczości Jana Sebastiana Bacha w czasach Goethego i Mendelssohna ukazuje stosunkowo mało znaną kartę w dziejach muzyki romantycznej, jaką było odkrywanie muzycznej przeszłości.
