Podobnie jak w przypadku wszystkich swoich dojrzałych dzieł muzyki kameralnej, Ravel pojawia się jako innowator tradycyjnych form i technik w swoim trio fortepianowym, skomponowanym w 1914 roku. W ten sposób ruch „Passacaglia” odpowiada pierwotnej formie okresu baroku. Z drugiej strony, według Ravela, muzyka była „podobna do Saint-Saënsa”, co z pewnością oznaczało ironię. Szablon historyzujący służył jedynie jako ramy eksperymentów z idiomem muzycznym: od stałej oscylacji między durem i mollem po kombinacje i nakładanie najróżniejszych mierników. Palcowanie naszej edycji tego niezwykle wymagającego technicznie dzieła zapewnił znany francuski pianista Pascal Rogé.
