Koncert skrzypcowy op. 64 Mendelssohna to kluczowe dzieło XIX wieku, wpisujące się w klasyczny styl Beethovena i wskazujące drogę do romantycznego etosu Brahmsa. Od dawna wiadomo, że Mendelssohn wykonywał utwór kolejno z trzema solistami: Ferdynandem Davidem, który ściśle współpracował z kompozytorem podczas jego komponowania i grał go na premierze; „cudowne dziecko” Józefa Joachima; oraz Hubert Léonard, młody belgijski wirtuoz, o którym niewiele wiadomo.
Ponieważ arkusze próbne do Koncertu skrzypcowego e-moll od dawna uważano za zaginione, można by to opisać jako swego rodzaju sensację, gdy korekty na partię skrzypiec solo pojawiły się wraz z listem Mendelssohna do Léonarda.
Z listu wynika, że kompozytor zaprosił Léonarda do swojego domu we Frankfurcie w celu nawiązania znajomości. Wiadomo było już, że Mendelssohn dał Davidowi arkusze próbne; teraz wiemy, że dał też trochę Léonardowi.
Niedawno odkryte dowody ujawniają, jak Léonard grał koncert z Mendelssohnem tego pamiętnego wieczoru w lutym 1845 r. O tym, że młody skrzypek wywarł na kompozytorze pozytywne wrażenie, świadczy korespondencja po ich wspólnym wykonaniu.
Redaktor tego poprawionego wydania Koncertu skrzypcowego Mendelssohna, Clive Brown, jest uznanym znawcą romantycznej praktyki wykonawczej.
Niniejsza partytura studyjna uzupełnia partyturę i partie orkiestrowe (BA 9099), redukcję fortepianową wersji 1844 (BA 9099-92), redukcję fortepianową wersji 1845 (BA 9099-90), a także broszurę „Wykonanie Praktyki w koncercie skrzypcowym op. 64 i muzyce kameralnej na smyczki Felixa Mendelssohna Bartholdy'ego ”(BA 9060).
