Grażyna Bacewicz
II Koncert skrzypcowy
Autorka osiąga tu stan surowej prostoty (...) poprzez maszynową zamaszystość wielu fragmentów, ruch typu ,,moto perpetuo (...) operowanie jędrnymi, krótkimi motywami oraz ich inwariantami, prostą, modalną harmoniką niekiedy tylko wychylająca się w kierunku bardziej nasyconych brzmień (...). Owa surowa ekspresyjność łagodzona bywa fragmentami lirycznymi, np. kołysankowym Andante w II części Koncertu, gdzie do głosu dochodzi ,,malarskość warsztatu kompozytorki reprezentowana np. przez polifonię artykulacyjną. Przeważający jednak w tym okresie (...) wszechogarniający ruch (...) ma swe jedyne źródło w założeniach konstrukcyjnych, w nawiązaniu do barokowej figuracji (...).[M. Gąsiorowska, Bacewicz, PWM Kraków 1999]
